Yeni geldi okulumuza. Birinci gün ben karşıladım onu. Okula sadece üniforma ile gelebilir dedikleri halde, çocuk spor bir kıyafet giyiyordu. Mecburen yeniden evine yolladık.
Ertesi sabah tekrar geldiğinde, üniforması üzerindeydi ama ürkek ve çekingendi bakışları. Ona gülümsedim, yanında ağabeyi vardı. Tam anlatamadı, bu nedenle hepimiz babası olduğunu düşündük. Adam da bizi düzeltmedi.
Doğum gününü bilmiyor. Ailesi biliyormuş. Sadece yaşını söyleyebildi (14), ama o kadar ufak tefek ki, 10-11 yaşında görünüyor. İlk gün ağabeyi öğle yemeği için para vermeyi unutmuştu. Okulumuzdaki diğer Afganistanlı öğrenciler, okulda yemek yemiyorlar. Çünkü ‘Helal’ olmadığını düşünüyorlar. Fakat bu çocuk bana saat 10’da karnının aç olduğunu söyledi. Ona bir ara olduğunu, o zaman yiyebileceğini anlattım; “Param yok ki ” dedi. “No money for food Miss.” Şaşırdım çünkü ailesiyle kalıyor. Yine de ona bir şeyler verdim yesin diye, teşekkür etti. Sonraki günlerde ailesinin biraz para verdiğini, yemek yiyebileceğini söyledi.
Bir haftadır her gün sabahları gözleri donuk, kafasını toplayamıyordu. Bugün ilk kez bana sabahları hiç bir şey yemediğini, ailesinin ona kahvaltı vermediğini söyledi. Bir de babasının ve ağabeyinin onu sürekli dövdüklerini anlattı. Bir süre ağladı. Biraz kendine gelince onu, çocuk koruma servisine götürdüm. Orada durumu anlattık ve okul yemeğini ücretsiz yiyebilsin diye ona fiş verdiler. Yemeği yiyince keyfi yerine geldi. Daha iyi öğrenmeye başladı.
Bize söylediğine gore baba çalışmıyor, devletten çocuk yardımı ve işsizlik sigortası primi alıyorlar. 5 çocuklu bir aile. Çocuk evde hiç yiyecek olmadığını da ekliyor.
Afganistan’dan gelen hemen bütün çocuklar uzunca bir süre bocalıyorlar. Yaşadıkları kültür şoku çok büyük boyutlarda. Kendi ailelerinde bir birey olarak değil, tamamen çocukken değersiz, büyüyünce erkenden çalışıp eve para getirecek nesneler olarak görülüyorlar. Ne kadar acı değil mi?
Zaten bir savaşın ortasından kaçmışlar ve bu yeterince üzücü onlar için, bir de dini baskı üzerlerinde. Onların çocukluklarını yaşamalarına izin verilmiyor. Avrupa ülkesinde Taliban kuralları…
Bazılarının aileleri yok, hepsi ölmüş ya da öldürülmüş. Koruyucu aileler yanında kalıyorlar.
Bir tek sonuç var, bütün bunlardan çıkarttığım; Savaş hiç bir şeyin çözümü değil, aksine her şeyi daha da çıkmaza bağlıyor. İçinden çıkılamayan bir kördüğüm savaştan elimizde kalan…
